Hüzün Kokan Seanslar

Yere her düşmesini ceza gören insan,

Bilmesen de

Yüreğim senin için çok kez titredi.

Sızıp kaldığı kuytu bir park köşesinden kalkıp seansa öyle gelmiş izlenimini verecek kadar yalnız ve dış dünyaya kapalı gözüken bir danışanım ergenlik çağına kadar sürekli şiddete maruz kalmış ve buna ek olarak da annesi tarafından duygusal olarak daima unutulmuştu. Onunla çalışmaya başladığım ilk seanslarda konuşmayı yeni öğreniyormuş gibi kelimeleri bulmakta zorlanıyordu. Seansta uzun sessizlikler oluyor, bazen de uyuyordu. O kadar içine kapalıydı ki, bakışlarını ayak ucundan yukarı nadiren kaldırıyordu. Beni görmüyor gibiydi. Seanslarına çok düzensiz geliyor, ya da muhakkak geç geliyordu. Kendisini, “kadersiz” geçmişinin sebebi olarak görmeyi çocukluğundan beri sürdürmüştü. 

Varoluşunu suç olarak gören bir danışan ile çalışmak iddialı bir iştir. Bir gökyüzüne çıkarlar yeryüzüne bakmak için, bir yeryüzünün dibine inerler gökyüzüne hayran olmak için. Bu esnada terapist de zihninde, bazen tanrısallaşan, bazen de bencil bir yaratık olmak arasında dolanır durur. Terapiste yüklendikçe yüklenir, adeta nerede kırılacağını merak ederler. 

Ben de O’nun için böyle idim. Bazen beni olmadığım seviyelere yüceltip, bazen de olmadığım kadar düşük seviyelere indiriyordu.  Bu iniş çıkışlar esnasında zorlanıp duygusal olarak koptuğum birkaç an O’nun ilişkiyi bitirmek için aradığı delili oluşturmaya yetti. Her filmin sonu arzuladığımız gibi bitmeyebilir gönlümüz razı gelmese de hani. Benim ki de o misal buruktur böyle biten birkaç çalışmamdan ötürü. Bu manada kusursuz olmadığımı da ifade etmeyi borç bilirim. Yine de ani son ile kesilen çalışmalar elbette çöp olmazlar, iyi niyet, bilgi ve gayretle inşa edilmişler ise. 

Bu manada terapistlik klişe bir söylem ile karşısındakinin çocukluğuna inmeyi değil, büyük bir sabrı gerektiren meslektir.